Heerlijke Hollandse series

Een maand of wat geleden heb ik Netflix opgezegd. Ik vond de programma’s te leuk. Daardoor keek ik meer dan ik aankon. Mijn vrije tijd, schaars, werd opgeslokt door zoveel mogelijk series – zodra eentje bijna klaar was, of net begonnen, of nog niet begonnen, begon ik alweer nieuwe series te scrollen.

Column Marcel P. Ludt

Op een moedig moment drukte ik in ‘mijn account’ op de knop ‘abonnement opzeggen’. Toen was het gebeurd. Ik was alleen. In het wild. Met een blinddoek. Of op z’n minst een ‘vage blurry blik’-doek. Mijn reguliere tv-abonnement was al langer geleden gesneuveld.

Tuurlijk, ik had mijn vrienden en familie nog, maar wat heb ik daaraan? Kan ik die bingen?

Maar ik heb het niet alleen gedaan omdat ik Netflix te leuk vond: ik vond het ook te Amerikaans. Ik had het gevoel dat mijn hoofd gekoloniseerd werd. ‘Te Amerikaans’; ik ben waarschijnlijk de enige persoon buiten de Iraanse leiders die iets blokkeert omdat het Amerikaans is.

Een week of twee geleden heb ik een proefabonnement genomen op Videoland. De afgelopen twee weken hebben mijn vriendin Gerda en ik genoten van allerlei heerlijke Hollandse series. Een verademing: onze eigen trouwe moerstaal, lekkere Hollandse kartonnen dialogen; ik genoot met volle teugen. En Gerda trouwens ook hoor.

Maar nu heb ik ook het proefabonnement van Videoland opgezegd. In een opwelling. En ik ga niet met hangende pootjes terug, dat doe ik gewoon niet. Niet naar Netflix, naar Videoland of naar wie of wat dan ook.

Wat moet ik nu? Wat moeten Gerda en ik nu? Weer een documentaire kijken op NPO.nl? Niet dat ik daar niet van geniet, of Gerda, maar we willen ook wel eens wat anders. Misschien moeten we een proefabonnement nemen op NLziet, is dat een goede optie?